Od 2014 r. w Słupcy, przy Placu Bohaterów Warszawy (tzw. Mały Rynek), znajduje się obelisk upamiętniający mieszkańców naszego miasta (i z nim związanych) walczących w Powstaniu Warszawskim.
1 sierpnia o godz. 17.00 zatrzymujemy się na chwilę, wyją syreny, pochylamy głowy i oddajemy hołd wszystkim walczącym i poległym w Powstaniu Warszawskim.
Wczoraj, przy pamiątkowym obelisku spotkali się słupeccy harcerze i zuchy, przedstawiciele formacji ASG, władze miasta i powiatu słupeckiego, przedstawiciele STSK (inicjatorzy powstania tego miejsca pamięci), mieszkańcy miasta. Przy obelisku złożono wiązanki kwiatów i zaśpiewano wspólnie piosenki związane z Powstaniem – „Pałacyk Michla” i „Hej chłopcy, bagnet na broń”.
Na pamiątkowej tablicy widnieją następujące nazwiska: mjr Ludwik Gawrych „Gustaw”, ppłk Jan Szypowski „Leśnik”, kpt. Józef Kaczmarek „Rolicz”, kpr. Jan Kaluba, Stefan Korboński „Nowak”, strz. Jerzy Koszada „Harcerz”, strz. Jerzy Młokosiewicz „Wolski”, Marian Morawski, Stefan Sękowski, Natalia Snaglewska, Regina Trębaczkiewicz „Joanna”, Helena Zalewska (Kluczyńska).
Znicz pamięci został także zapalony przy obelisku upamiętniającym Stefana Korbońskiego, przy ul. Poznańskiej.
Przypomnijmy, że:
Stefan Korboński – porucznik – ps. „Nowak” – W latach 20. mieszkał w Słupcy; pracował jako nauczyciel w Pyzdrach. W konspiracji od 1939 r. – początkowo w Związku Walki Zbrojnej; jednocześnie działał w konspiracyjnym Stronnictwie Ludowym „Roch”. Wraz z żoną Zofią kierowali radiostacją, która z terenu okupowanego kraju codziennie przekazywała do Londynu bieżące informacje, które następnie były retransmitowane do Polski przez rozgłośnię „Świt”. Rozgłośnia ta, umiejscowiona w Anglii skutecznie do 1944 r. sprawiała wrażenie rozgłośni fonicznej, nadającej z terenu kraju (dzięki szybkiemu serwisowi Korbońskich). Od 1940 r. był członkiem Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, a w kwietniu 1941 r. objął funkcję szefa Kierownictwa Walki Cywilnej. Na tym stanowisku zajmował się organizowaniem cywilnego ruchu oporu, a także kierował działalnością cywilnych sądów specjalnych. Od lipca 1943 r. był szefem Oporu Społecznego w Kierownictwie Walki Podziemnej z ramienia Delegatury Rządu RP na Kraj.
Po wybuchu Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Wewnętrznych w Delegaturze Rządu RP na Kraj.
